هجدهمین نشست از سلسله نشست‌های تخصصی «ادبیات انقلاب اسلامی؛ از نظر تا نظریه» با عنوان «ساحت‌ها و کرانه‌های ادبیات انقلاب اسلامی» با حضور ابراهیم زاهدی مطلق ، ۱۹ بهمن ۹۵ در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات برگزار شد.

زاهدی، انقلاب اسلامی را واقعه ای بسیار مهم دانست که در نیم اخیر اتفاق افتاده است و بر روی جنبه‌های مختلف جامعه اثرگذار بوده که یکی از این جنبه‌ها ادبیاتی است که با آن همراه شده است.

وی به تفکیک داستان انقلاب با ادبیات انقلاب پرداخت و آنها را دو مقوله جدای از هم معرفی کرد. زاهدی داستان انقلاب را دستاورد خود شخص از مبارزات و مشاهداتش برای پیروزی انقلاب عنوان نمود و اظهار داشت که می‌تواند در قالبهایی همچون خاطره یا داستان متبلور شود. در صورتی که ادبیات انقلاب دارای مفهومی گسترده است که اندیشه‌ها و قالبهای دیگر ذیل آن قرار می‌گیرد.   

معاون داستان بنیاد شعر و ادبیات داستانی همچنین به تفاوت ماهوی داستان قبل و بعد از انقلاب اشاره کرد و اظهار داشت زیرساخت داستان بعد از انقلاب با زیرساخت مارکسیستی آن در قبل از انقلاب تفاوت کرده و از دل یک آرامش و نیاز اجتماعی بوجود آمده است.

این نویسنده یکی از آسیب‌های جدی داستان انقلاب را عدم تجربه نویسندگان در معرفی شخصیتهای بزرگ انقلاب عنوان کرد و اظهار داشت یکی از آسیبهای جدی برای عدم استفاده از این ظرفیت بزرگ انقلاب اسلامی سپردن این وظیفه به دست نویسندگان کم‌تجربه است  که از پختگی و سواد مناسب برخوردار نیستند و همین امر باعث شده که شخصیتهای انقلاب بخوبی معرفی نشوند.

وی یکی دیگر از آسیبهای جدی این حوزه را عدم وجود عناصر دراماتیک و توجه بیشتر به روساخت و عدم توجه به عمق و زیرساخت داستان‌های انقلاب معرفی کرد و نبود عاملی به نام کشمکش را از نقاط ضعف اصلی آن دانست.

نویسنده کتاب «ترکش حرف شنو» به بررسی داستان در غرب و در ایران پرداخت و اظهار داشت:«در غرب داستان‌ها محصول یک تفکر و دگردیسی است اما در ایران باوجود اینکه این دگردیسی اتفاق افتاده، اما داستان‌نویسان ما این اتفاق را درک نکرده اند و به همین دلیل داستان انقلاب از مسیر اصلی آن فاصله گرفته و از آن دور شده است»

در پایان زاهدی مطلق به ویژگی‌های داستان بعد از انقلاب پرداخت که عبارتند از: زیرساخت فکری آن که بر مبنای آموزه‌های دینی دینی است؛ مردم محور بودن داستان انقلاب؛ شخصیتهایی که هویت خودشان را در کنارهم بودن پیدا کرده و در مقابل حکومت نیستند بلکه بر مبنای ایستادن در مقابل ظلم معنا پیدا می‌کنند.