سومین جلسه از سلسله نشست‌های مسئله کودکی با موضوع «کودکی مفهومی در دوراهی امر خصوصی و عمومی» دوشنبه ۱۷ شهریور ۹۹ با حضور دکتر حسین اسکندری (روانشناس و عضو هیئت‌علمی دانشگاه علامه طباطبایی) و دکتر علیرضا کرمانی (جامعه‌شناس و پژوهشگر مطالعات کودکی) و با دبیری دکتر رضا تسلیمی طهرانی (جامعه‌شناس و عضو هیئت‌علمی پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات) به صورت وبینار برگزار ‌شد.

حسین اسکندری در ابتدای سخنان خود کودکی را متعلق به دو قلمرو متفاوت دانست و ابراز کرد: ما کاملاً با دو قلمرو ظاهراً متمایز روبه‌رو هستیم. یکی قلمرویی‌ست که یک علم سنگین مثل روانشناسی خود را متکفل این می‌داند که به مسأله کودک بپردازد و آن را حل کند. این علم، کودک را به عنوان یک امر غیراجتماعی و یک امر وابسته درنظر می‌گیرد که اصلاً آمادگی ورود به جامعه را ندارد. از طرف دیگر، ما در یک قلمرویی از کودکی هستیم که خودش را به عنوان یک مسأله اجتماعی، بازیابی و بازتولید می‌کند و به آن می‌پردازد. بنابراین ابتدا باید ببینیم ما تحت یک گفتمان واحد از روانشناسی و جامعه‌شناسی می‌توانیم قرار بگیریم که بعد بخواهیم درباره مفهوم واحد و موضوع واحدی به نام کودکی صحبت کنیم یا خیر. کودک و کودکی فقط دو مفهوم نیستند بلکه دو مفهومی هستند که در دو قلمرو متفاوت ظهور و بروز پیدا می‌کنند. روانشناسی کودک جنبه‌هایی از کودک ازجمله رشد، تربیت، سلامت و ... را مورد مطالعه قرار می‌دهد. از طرف دیگر کودکی که کار می‌کند، ازدواج می‌کند و ... به این اجتماع ورود یافته و در این جامعه زندگی می‌کند. یعنی از حوزه خصوصی خارج و وارد حوزه عمومی می‌شود. لذا این مسائل بیشتر به جامعه‌شناسی ارتباط پیدا می‌کند. 

ادامه مطلب