پژوهش «بازنمایی مفهوم آخرالزمان در رمان‏‌های آپوکاليپتيک (آخرالزمانی) غرب» ازسوی صغری صالحی در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات، انجام می‌شود.

این پژوهش، تلاش می‌کند با محور قرار دادن متن رمان‏‌های آخرالزمانی غرب، چگونگی بازنمایی مضمون «پایان جهان» را تحلیل کند. علاوه بر این، رویکردهای فکری که بر مبنای آن‌ها، رویداد آخرالزمان در رمان‏های غرب، صورت‏بندی شده‎، مورد بررسی قرار گرفته است.

در این مطالعه آورده شده که در مباحث مربوط به آخرالزمان از نشانه‌‏ها و علایم طبیعی، انسانی و نمادین و مدرن به عنوان علائم پایان دنیا سخن گفته می‌شود. همسو با این علایم، از عوامل طبیعی، انسانی، فراطبیعی و فراانسانی و... نیز به عنوان عوامل مرگ‏‌های همه‏‌گیر و بی‌‏شمار و زمان فرا رسیدن رخداد آخرالزمانی صحبت می‌شود. به همین دلیل، بر مبنای این عوامل و علایم، بازتاب و تصویرسازی‏‌های متفاوتی از رخداد آخرالزمان و حادثه‌‎ای که نسل بشر را به پایان نزدیک می‎‌کند، صورت می‌گیرد.

این پژوهش با بیان اینکه گونه‎‌های متفاوتی از منجی نیز به تصویر کشیده شده است، کوشش می‌کند بر مبنای این معیارها، تصویرسازی‎‌های «رخداد پایان جهان» را در شش نمونه از رمان‎های آخرالزمانی معروف غرب (به استناد این پژوهش) در دهه‏‌های مختلف، بازشناسی و نگاه ترسیم‌شده به آینده جهان را تحلیل ‎کند. در این مطالعه، شش رمان طاعون (آلبر کامو)، کوری (ساراماگو)، دل تاریکی (جوزف کنراد)، جاده (کورمک مک کارتی)، ایستگاه یازده (امیلی سنت جان مندل)، خشکسالی (جی جی بالارد)، مورد بررسی قرار گرفته‌اند.

پژوهشگر در این پژوهش علت انتخاب مضمون «پایان جهان» را دامنه شمول و جامعیت بیشتر آن عنوان می‌کند و سعی می‌کند در بررسی این مضمون، به وضعیت انسان، حکومت، ‌زنان و خانواده نیز بپردازد. در بحث مقوله زمان نیز، دیدگاه ادیان ابراهیمی، به‌ویژه فرهنگ و تمدن یهودی – مسیحی مورد توجه قرار گرفته است به این دلیل که زمان را یک پدیده خطی توأم با حرکت مستقیم و روبه جلو می‌دانند که این سیرخطی، پایانی با پاره‌ای از اتفاقات و تحقق وعده‎‌ها دارد.