«کارکردهاي هنرهاي نمایشی در حفظ و تقویت فرهنگ ایران در فضاي جهانی‌شدن فرهنگ» ازسوی میترا علوي‌طلب در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات، پژوهش می‌شود.

این پژوهش، ضمن برشمردن و نشان‌دادن خطرات و آسیب‌هاي فرآیند یکنواخت‌سازي و مستحیل‌شدن در فرهنگ مسلط جهانی، تاکید و تمرکز اصلی خود را بر امکان‌هایی می‌گذارد که ابعاد و بسترهاي فرآیند دورگه‌سازي و به‌ویژه فرآیند ادغام را پیشِ روي سیاست‌گذاران، نظریه‌پردازان و کنشگرانِ عرصۀ تئاتر معاصر ایران قرار می‌دهند. به‌همین منظور در این پژوهش، کوشش بر آن است که با بررسی سرمشق‌ها، رویکردها و راهبردهاي کشورهاي گوناگون در سیاستگذاري فرهنگی به عنوان اساس مبانی نظري تحقیق، مدل یا الگوي مناسب کشور ایران در سیاستگذاري فرهنگی در زمینه تئاتر پیشنهاد شود.

به عبارت دیگر، این مطالعه بر آن است که با بررسی جوانب و دامنۀ عناصر بنیادي هنرهاي نمایشی ایران در سپهر فرهنگی جهان امروز، به شناخت امکان‌ها، ظرفیت‌ها و قابلیت‌هاي تئاتر ایرانی در عرصه جهانی‌شدن براي معرفی، حفظ و پویایی بنیادهاي فرهنگی ایران معاصر و تبیین امکان‌هاي نهفته و آشکار آن براي گفتگو با سایر فرهنگ‌ها بپردازد و در عین حال امکانات و ظرفیت‌هاي هنرهاي نمایشی را براي صیانت و تداوم فرهنگ ایرانی بررسی نماید. در واقع دغدغه کانونی این پژوهش، تمرکز بر این مسأله است که در فضاي امروز جهانی شدن فرهنگ، تئاتر ایران چگونه می‌تواند با برخورداري از پویایی، به جاي کمک به هضم و استحاله فرهنگی کشورمان در فرهنگ و تئاتر جهانی، به سمت نقش‌آفرینی کشور در بازتولید فرهنگ ایران حرکت کند.

ازهمین‌رو پاسخ به دو پرسش‌ «در صورت برخورداري هنرهاي نمایشی ایران از ویژگی‌ها و قابلیت‌هاي لازم براي حفظ فرهنگ ایرانی و صیانت از آن در افق فرهنگی جهان امروز، این ویژگی‌ها و قابلیت‌ها چیستند و چگونه می‌توان بر دامنه اثرگذاري آن‌ها افزود؟» و «تئاتر و به ویژه ادبیات نمایشیِ نو در ایران در صد و پنجاه سال اخیر حامل و حافظ کدام مولفه‌هاي فرهنگی ایران بوده است و در این زمینه چه کارنامه‌اي از خود بر جاي گذاشته است؟»، در همین راستا قرار گرفته است.