حضور در فضای باز و توانایی حل مسأله در کودکان
مژگان احمدیه عضو انجمن حمایت از حقوق کودکان گفت: حضور در فضاهای باز، افزایش مهارت مدیریت هیجانی، مهارت مدیریت استرس و توانمندشدن در تصمیمگیریها را سبب میشود و کودکان در نهایت به مهارت حل مسأله نائل میآیند. یکی از مهمترین مهارتهایی که کودکان در این فضا تجربه میکنند، مهارت همدلی، مراقبت و دگرپذیری ست. کودکان دراین بازیها، بسیار بسیار همدلانه برخورد میکنند و همدیگر را میپذیرند. کودکانی که این مهارتها را بیاموزند، در آینده شهروند شایستهای برای جهان خواهند بود.اگر برای ما مهم است که در جهانی پر از صلح زندگی کنیم، باید اساس این صلح را که دگرپذیریست، در کودکان ایجاد کنیم.
دوازدهمین جلسه از سلسله نشستهای مسأله کودکی با عنوان «کودکان و فضاهای شهری» چهارشنبه ۱۳ اسفند ۱۳۹۹ با دبیری رضا تسلیمی طهرانی (جامعهشناسو عضو هیأتعلمی پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات) و با حضور مژگان احمدیه (کارشناس ارشد طراحی فضای سبز و عضو انجمن حمایت از حقوق کودکان) و علیرضا کرمانی (جامعهشناس و پژوهشگر مطالعات کودکی) برگزار شد.
در ابتدای این برنامه، علیرضا کرمانی جامعهشناسی شهری را یکی از قدیمیترین حوزههای جامعهشناسی خواند و گفت: بحث جامعهشناسی فضا و بحث قدیمیتر از آن، یعنی بحث بومشناسی اجتماعی، از مسائل اجتماعی رایج هستند. در این زمینه میتوانیم مدعی شویم که جامعهشناسی در آمریکا با عنایت به مبحث فضا بود که شروع شد. اصولاً حرکت ما جامعه سنتی به جامعه مدرن، خودبه خود بحث جامعهشناسی فضا را ممکن میکند و هرجا که در جامعهشناسی بحث کردند، بحث تغییرات در فضا همواره مطرح بوده است. حوزه جامعهشناسی شهری یکی از قدیمیترین حوزههای جامعهشناسی بوده و هست. در سالهای اخیر بحث جدیدی به این حوزه وارد شده و آن بحث «حق به شهر»است که افرادی مثل دیوید هاروی به آن پرداختهاند. این مبحث میگوید که در فضای شهری باید به حقوق شهروندان توجه شود و در این میان، حق شهر را در کنار سایر حقوق اولیه انسانی، جزء حق اصلی مطرح کردهاند. اگر ما به فضای شهری خود در تهران توجه کنیم، میبینیم که هیچ کودکی به استقلال در آن دیده نمیشود. کودکان حتی در فضای بازی مثل پارکها هم زیر چتر نگاه نظارتگرایانه والدین هستند.ضمن اینکه پارکها هم از آن حقوق شهروندی کودکان که مبتنی بر ارزشهای کودکانه است، خیلی دور هستند.به نظر میرسد معماران ما بدون توجه به اینکه این شهرها متعلق به کودکان هم هستند،آنها را ساختهاند. گویی در بنیان کردن این شهرها، صرفاً ارزشهای متعلق به بزرگسالان در ذهن آنها وجود داشته است. ما نیز عضو کنوانسیون حقوق هستیم اما لازم است که بپرسیم آیا شهرها در دنیای مدرن حقوق کودکان را مراعات میکنند؟ آیا محیطهای شهری، محیطی آرام و لذتبخش برای کودکان هستند؟ آیا کودکان هم مانند بزرگسالان میتواننداز امکانات شهری برخوردار شوند؟ این سوالات و سوالات دیگر میطلبد که این موضوع رابه افرادی که در مباحث شهری تخصص دارند، درمیان بگذاریم تا جزئیات آن را بفهمیم.