وجوه اشتراک و افتراق تشعیر‌های دو مکتب اصفهان و دوره معاصر(مکتب تهران) از سوی فاطمه مومنی، کارشناس ارشد هنر اسلامی (گرایش کتابت و نگارگری)، پژوهش شد. 

تشعیر از جمله هنرهای بسیار مهم در حوزه کتاب‌‌آرایی و تزیین است که از قرن نهم هجری تا به امروز کاربرد داشته‌ است. اوج این هنر در دوران صفوی شکل گرفت. با ورود تشعیر به دوره معاصر، هنرمندان با وام‌گرفتن از سنت تشعیر مکاتب گذشته، به‌مرور نقوش متنوعی به تشعیر اضافه کردند. از این رو هدف اصلی این پژوهش یافتن وجوه اشتراک و افتراق تشعیر‌های دو مکتب اصفهان و دوره معاصر(مکتب تهران) است.

پژوهش حاضر از نوع تحقیقات کاربردی و از جهت داده‌های تحقیق، پژوهش کیفی است و گردآوری اطلاعات در آن به روش کتابخانه‌ای و آرشیو منابع بوده است.

 بررسی‌‌ تشعیر‌های مورد بحث نشان می‌دهد تنوع در محل اجرا و نقوش در دوره معاصر(مکتب تهران) به نسبت مکتب اصفهان به‌مراتب بیشتر است. عناصر حیوانی در تشعیرهای هر دو مکتب نسبت به دیگر نقوش غالب بوده است. در یک تقسیم‌بندی کلی از نظر محل اجرای کار، تشعیرها در سه دستة حاشیه، مستقل و درون‌نگاره طبقه‌بندی می‌شوند.