پژوهش «توصیه‌های سیاستی درباره‌ ارتباطات بین‌المللی و جهانی فرهنگ» به کوشش مهرداد محمدی در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات انجام شد.

این پژوهش تلاش می‌کند ضمن نشان دادن اهمیت فرهنگ و دیپلماسی فرهنگی، از مشکلات و موانع تحقق ارتباطات بین‌المللی و جهانی فرهنگ، صحبت کند و در پایان توصیه‌های سیاستی خود را ارائه نماید.

این مطالعه اذعان می‌کند که تبادل فرهنگی عرصه‌ای دوسویه است و نمی‌توان به صورت یک طرفه وارد این جهان شد و انتظار اثربخشی داشت. به استناد این مطالعه، عرصه دیپلماسی و ارتباطات اساساً زمین برد-برد است و نمی‌توان به دنبال منافع اختصاصی خود و به منافع مشترک با دیگر کشورها بی‌توجه بود. جغرافیای ژئوپولیتیکیو فرهنگی، زبان‌ها، نژادها، قومیت‌ها و فرهنگ‌ها متنوع درون آن، تاریخ و میراث فرهنگی، روحیه جمعی، طبیعت متنوع و زیبا و بسیاری از مولفه‌های دیگر فرصت‌های بی‌بدیلی است که در اختیار ایران قرار گرفته است تا دست بالا را در مناسبات جهانی پیدا کند.

محقق در بخش اول این بررسی، کوشش می‌کند توصیفی از وضعیت موجود فرهنگی ارائه نماید که برای تحقق این هدف، به مسائلی چون عدم تمرکز نهادی برای اتخاذ تصمیمات راهبردی، نگاه تهدیدمحور به مقوله فرهنگ و ارتباطات و هژمونی ایده تهاجم فرهنگی، نداشتن تئوری و عمل موثر در زمینه دیپلماسی فرهنگی، عدم ارتباط و حضور فعال در نهادهای فرهنگی بین‌المللی و مناسبات فرهنگی و کنوانسیون‌ها و انحصار حاکمیت در روابط فرهنگی با سایر کشورها، اشاره و آن‌ها را به بحث می‌گذارد.

در این راستا، پژوهشگر ام‌المسائل ایران در مختصات جهانی را، عدم محبوبیت و دید منفی اکثر کشورها و مردم آنان نسبت به ایران و جمهوری اسلامی اعلام می‌کند و برای اثبات ادعای خود به نظرسنجی و افکارسنجی موسسات بزرگ و معتبر دنیا استناد می‌کند که نظرسنجی مرکز تحقیقات پیو در سال ۲۰۱۵ در آستانه توافق هسته‌ای ایران و موسسه معتبر گالوپ آمریکا با نظرسنجی‌های سالانه‌ درباره نظر مردم آمریکا، از آن جمله هستند.

پژوهشگر پس از بررسی این نظرسنجی‌ها، درباره وضعیت بحرانی افکار عمومی جهانی نسبت به ایران تذکر داده و تأکید می‌کند تا زمانی که این وضعیت ادامه داشته باشد، خطراتی جدی ایران و ایرانیان را تهدید می‌کند. او ضمن تلخ خواندن واقعیت موجود و مختصات ایران در آن، تغییر اوضاع را با تصمیماتی بزرگ و اقداماتی حتی کوچک، امکان‌پذیر می‌داند.

بخش دوم این پژوهش به توصیه‌های سیاستی اختصاص دارد که در آن محقق این توصیه‌ها را ذیل عناوینی چون ایجاد مرکزی بالادستی برای سیاست‌گذاری، گسترش دیپلماسی فرهنگی، انحصارزدایی و امنیتی ندیدن ارتباطات فرهنگی، افزایش ارتباط با نهادها و موسسات بین‌المللی، پیوستن به کنواسیون‌ها و رژیم‌های بین‌المللی فرهنگی و گشوده بودن و تغییر اولویت نسبت به رابطه با کشورهای مختلف، استفاده از ظرفیت‌های فضای آنلاین و گسترش زیرساخت‌های آن، تسهیل حضور افراد و گروه‌های خارجی در ایران با اولویت حوزه هنر، علم، رسانه‌ها و سمن‌ها و توسعه گردشگری با محوریت خانه‌های بوم‌گردی، عنوان می‌کند و به توضیح تفصیلی آن‌ها می‌پردازد.