از نكات جالب سفرم (به آذربایجان در پاییز ۱۳۸۱)، حساسيتي بود كه خبرنگاران نسبت به نظامي گنجوي نشان مي‌دادند. به ياد دارم در گفت‌وگوي مطبوعاتي‌ام يكي از آنها جلو آمد و اسكناسي را به من نشان داد كه تصويري از نظامي بر آن نقش بسته بود و پرسيد نظامي اهل كجا بوده است؟ و من گفتم نظامي همچون حافظ و سعدي و بسياري از ديگر مفاخر و سرايندگان مايه افتخار همه جهانيان هستند و به زبان فارسي انديشه‌هاي بلند خود را بيان كرده‌اند. 

در همين امسال كه از طرف جمهوري آذربايجان سال حكيم نظامي لقب گرفته، كار ستردگي به همت فرهنگستان هنر، موزه بريتانيا و شهرداري تهران انجام شد و يكي از زيباترين نسخه‌هاي مصور و مذهب خمسه نظامي مربوط به عهد شاه‌طهماسب صفوي به نفيس‌ترين صورت منتشر شد.  جاي چنين كارهايي همچنان خالي است و بسيار به جاست، حال كه جمهوري آذربايجان به نظامي اين اندازه اهميت مي‌دهد به سبب اينكه زبان نظامي فارسي بوده است در طرح‌هاي تحقيقاتي و آثار هنري و نمايشي نظامي را هرچه بيشتر به مردم خود و ديگر جهانيان بشناسانيم. 

در همان سفر در مراكز علمي و دانشگاهي ديدم دانشنامه زبان و ادب فارسي در آسياي صغير و قفقاز كه به همت زنده‌ياد حسن انوشه منتشر شده، مرجع بسياري از پژوهشگران و علاقه‌مندان به اين موضوعات است، چندان كه از فرط رجوع كناره‌هاي اوراق آن متورم شده بود. بجاست به همت مسوولان و مديران فرهنگي ايران و آذربايجان اين دانشنامه به زبان تركي ترجمه و منتشر شود. 

پی‌نوشت: متن کامل این یادداشت در روزنامه اعتماد مورخ 12 بهمن 1400 منتشر شده است.