نشست «مالکیت فکری آثار هنری در ایران و هند: مطالعه تطبیقی»  شنبه ۲۶ شهریور ۱۴۰۲ با حضور پینکی چادها (عضو هیات علمی پژوهشکده هنرهای سنتی پژوهشگاه میراث فرهنگی) و دبیری هادی بابایی فلاح (عضو هیأت‌علمی پژوهشکده هنرهای سنتی پژوهشگاه میراث فرهنگی و رئیس پژوهشکده هنر پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات) برگزار شد.

پینکی چادها با شروع بحث خود در باب اشتراکات تاریخی کشور ایران و هند در دوران پیش از تاریخ و تا دوره معاصر، زمینه را برای پژوهش تطبیقی خود در حوزه اجرای قانون حق مالکیت فکری آثار هنری نزد هنرمندان ایران و هند فراهم نمود و در ادامه از اهمیت اجرای صحیح این قانون در کشور صحبت کرد. وی ضمن تعریف حق مالکیت فکری به عنوان حقی که به صاحبان اثر هنری اجازه بهره‌­وری از فعالیت هایشان را می­‌دهد، اذعان داشت: این حق به‌­رغم اینکه سده­‌ها مورد خوانش قرار گرفته، همیشه با موفقیت همراه نبوده است. از این رو پژوهشی پیمایشی در حوزه تخصصی آموزش و اطلاع‌رسانی در زمینه اجرای قانون حق مالکیت فکری انجام و هنرمندان تجسمی هند و ایران را در این خصوص مورد پرسش قرار دادم. آگاهی­‌بخشی در مورد کارکردهای قانون، قوانین تازه تصویب شده، جرم­انگاری نقض حق مالکیت فکری، تشویق به احترام به حقوق فکری از دوران مدرسه، تشویق هنرمندان به ثبت آثار، آموزش هنرمندان، سازمان­‌ها و افراد در راستای پیگیری حق، از جمله مواردی هستند که در این کار مورد پژوهش قرار گرفته و در اجرای صحیح قانون مالکیت فکری تاثیر گذارند.

پینکی چادها ادامه داد: دو کشور با تجربه تحولات نوین اجتماعی و مشابهت‌های فرهنگی، نتایج یکسانی در اجرای این قانون نداشته­‌اند و به نظر می‌­رسد بنا بر یافته­‌های این پژوهش، کشور هند توانسته است با تمهیداتی در زمینه اطلاع‌رسانی و آموزش، سطح اجرای قانون مالکیت فکری را ارتقا ببخشد و آگاهی جامعه خود را نسبت به حق مالکیت فکری افزایش دهد؛ موضوعی که موجب می­‌شود اثر هنری به عنوان یک کالای ارزشمند قلمداد شده و مورد محافظت قانون قرار بگیرد،