واژۀ اعتدال که بیشترین ارتباط را با مصرف الکل دارد، بر تعدیل یا کاهش مصرف الکل دلالت می‌کند. جنبش‌های اعتدال[1]، جنبش‌هایی اجتماعی هستند که تلاش می‌کنند از طریق اخلاقیات یا قانون، افراد را به پرهیز از نوشیدن الکل یا دست کم تعدیل مصرف آن‌ها مجاب سازند. این جنبش‌ها که برخی‌شان امروزه نیز فعال‌اند، تاریخچه‌ای طولانی دارند. اندیشه تعدیل مصرف الکل، در نخستین مستعمرات امریکایی مشهود بود؛ این ایده‌ها سرانجام به شکل‌گیری متمم هجدهم قانون اساسی و ممنوعیت الکل انجامید. 

مستعمره‌نشینان در سراسر سدۀ هجدهم، اغلب میانه‌روانه الکل می‌نوشیدند. بااین‌حال، در آغاز سدۀ نوزدهم، مردم رفته‌رفته افزایش مصرف الکل را به رسمیت شناختند. «انجمن امریکایی اعتدال»[2] که در سال 1826 پایه‌گذاری شد، شروع کرد به جمع‌آوری درخواست‌هایی برای پرهیز از الکل. در اواسط دهۀ 1830، بیش از 8000 انجمن محلی اعتدال در ایالات‌متحده وجود داشت که اصلاحات اعتدال‌گرایانه را در قالب جنبشی ملی پایه‌ریزی کردند. این سازمان‌ها، شهرهای پرمهاجر را کانون سستی اخلاقی و مصرف الکل را بنیان سبک زندگیِ به‌ظاهر کجروانۀ اهالی این شهرها می‌دانستند. درنتیجه، محبوبیت گروه‌های اعتدال‌گرا و خود جنبش به‌واسطه کوشش‌های سازماندهی‌شدۀ کلیساها، مقاله‌نویسی و ایراد سخنرانی که که جملگی طیف وسیعی از حامیان را جذب کردند، افزایش یافت.

بخش مهمی از جنبش اعتدال، جنبش ملی ممنوعیت الکل بود که «تجربۀ اصیل»[3] نیز نامیده می‌شد. مدافعان ممنوعیت الکل که این جنبش را هدایت می‌کردند، باور داشتند که الکل مخدری خطرناک است که نظم اخلاقی خانواده و جامعه را برهم می‌زند و زندگی‌ها را نابود می‌کند، درنتیجه به این باور رسیدند که دولت وظیفه دارد فروش الکل را ممنوع کند. از سال 1880 تا سال 1890، «حزب ملی ممنوعیت الکل»[4]، «اتحادیه مسیحی اعتدال‌گرای زنان (دبلیو.سی.تی.یو)»[5]  و «مجمع ضدمیکده امریکا»[6] بر سیاست مداران محلی‌شان فشار آوردند که قانون اساسی را اصلاح کنند.

  در ژانویه سال 1919، متمم هجدهم قانون اساسی که فروش و تولید الکل را به‌جز برای استفاده صنعتی ممنوع می‌کرد، به تصویب رسید و نشانه‌ای برای آغاز عصر ممنوعیت الکل شد. با تصویب قانون ولستد، اسباب اجرای این قانون فراهم شد. این قانون، نشانۀ توفیق این دستور اخلاقی بود، هرچند که اجرای آن در بهترین حالت ناهمگن بود و مخالفت‌های عمومی درخور توجهی را برانگیخت. در سال 1933 با تصویب متمم 21 قانون اساسی، ممنوعیت الکل را ملغی کرد و پس از آن، جنبش اعتدال رفته‌رفته رونق خود را از کف داد.

  از روزهای شکوفایی این جنبش تاکنون، [سازمان] الکلی‌های گمنام (ای.ای)، مشهورترین تلاش اعتدال‌گرایانه بوده است. گرچه این سازمان، پرهیز کامل از الکل را ترویج می‌کند، اما تمرکز آن در وهلۀ نخست بر الکل‌بارگی به‌مثابۀ یک بیماری است و علاقه‌ای به اینکه حکومت، صنعت مشروبات الکلی را تعطیل کند، ندارد. سازمان‌های مدرن دیگری که برخی از عناصر جنبش اعتدال را نشان می‌دهند، عبارت‌اند از: «مادران مخالف رانندگی در حال مستی (ام.اِی.دی.دی)»[7] و «دانشجویان مخالف رانندگی در حال مستی (اس.ای.دی.دی)»[8]. این سازمان‌ها، تأثیرات عمده‌ای بر قوانین نوشیدن الکل و رانندگی در ایالات‌متحده داشته‌اند. افزایش جریمه‌ها، کاهش میزان الکل لازم برای مست تلقی‌شدن و افزایش سن قانونی نوشیدن الکل، ازجمله این آثارند.

نیکولاس دبلیو. باکن[9]

و نیز ببینید: الکل‌بارگی؛ زیاده‌نوشی؛ رانندگی در حال مستی؛ ممنوعیت الکل

بیشتر بخوانید

Musto, David F., ed. 2002. Drugs in America: A Documentary History. New York: New York University Press

Pittman, David J. 1997. Society, Culture, and Drinking Patterns Reexamined. New Brunswick, NJ: Rutgers Center of Alcohol Studies

   [1] Temperance movement  

 [2] American Temperance Society

 [3] the noble experiment

 [4] National Prohibition Party

[5] Women’s Christian Temperance Union (WCTU)

 [6] Anti-Saloon League

[7] Mothers Against Drunk Driving

[8] Students Against Drunk Driving

[9] Nicholas W. Bakken