جیم کرو[1]، نامی است که با نظامی مبتنی بر برتری سپیدپوستان که مستلزم انقیاد و بهره‌کشی نژادی، پیوند خورده است. قوانین جیم کرو، بر اساس محروم کردن سیاهان را از حقوق شهروندی وضع شد. پس از افول دوران بازسازی به سال 1876 و تصویب قانون اساسی ایالتی جدید، در سال 1890، می.سی.سی.پی نخستین ایالتی بود که پس از جنگ داخلی حق رأی –اساسی‌ترین حق شهروندی- را از سیاه‌پوستان مضایقه کرد. آن قانون اساسی، احیای حاکمیت طبقۀ کشاورز مدافع برتری‌ نژاد سپید و طرد اقتصادی، سیاسی و اجتماعی سیاه‌پوستان را بار دیگر در سراسر جنوب به جریان انداخت. هنگامی که برده‌داری پس از جنگ داخلی به پایان رسید، هدف جیم کرو، حفظ و یا استمرار نیروی کاری نژادی‌شده از رهگذر بندگی مسبوق به بدهی و تهدید خشونت در اقتصاد کشاورزی بوده است. حفظ این نظام، برساخت اجتماعی کهتری سیاه‌پوستان را که سپس بنیان واقعیت شد، تقویت کرد.

اصطلاح جیم کرو، از آهنگ نمایشی مینسترل[2]، به‌نام «پرش جیم کرو»[3] که در سال 1828، توماس ددی رایس[4]، دلقکی «سیاه‌‌چهر»، اجرا کرده بود، سرچشمه گرفت. این کاریکاتور سبب شد که به تقلید از آن نمایش، در همه‌جا نمایش‌های مینسترل اجرا شود. جنوبیان، هوادار برتری نژاد سپید این تمسخر و خوارشماری را با آغوش باز پذیرا شدند. جیم کرو به چیزی بیش از هنر اجرا بدل شد؛ الگویی از مناسبات نژادی در جنوب امریکا که عنصر محوری آن، نظامی متصلب از طرد اجتماعی و جداسازی بود.

جداسازی یا جیم کرو، به نظام طردی نهادینه‌شده و آموزه‌ای حقوقی بدل شد که سیاه‌پوستان در درون آن، به کهتری دائمی تنزل یافتند. آنچه به سال 1824 در بوستون، به‌عنوان موردی استثنایی از مجازشمردن مدارس، حائز جداسازی نژادی آغاز شد، در پروندۀ پلسی علیه فرگوسن در سال 1896، به قانونی در سراسر کشور بدل شد. دیوان عالی در این پرونده، حکم کرد که بند «حمایت برابر» متمم 14 با آموزۀ «جدا، اما برابر» محقق می‌شود. ایالت‌های جنوبی دیگر که با این حکم قوت قلب گرفتند، به هنگام وضع قوانین جیم کرو می.سی.سی.پی را سرمشق قراردادند.

اساس نظام جیم کرو بر اقتصاد کشاورزی بود. هرچند برده‌داری با جنگ داخلی به‌طور رسمی به پایان رسید، نیاز کشاورزی به نیروی کار بردگان، به این «نهاد غیرعادی» جان تازه‌ای بخشید. بنیان جیم کرو، قوانین سیاهان بود که پیش‌تر وضع شده بود. قوانین سیاهان، مجموعه‌ای از قوانینی بود که پس از دورۀ بازسازی سیاه‌پوستان را وادار به بازگشت به کشتزارها می‌کرد. این قوانین، سیاه‌پوستان را وادار می‌کرد که قرارداد کارشان را اغلب زیرنظر اربابان سابق خود، به پایان رسانند. هدف از این قوانین و نظام جیم کرو، حفظ برتری نژاد سپید بود تا بدان‌جا که در همۀ تعاملاتی که سیاه‌پوستان با سپیدپوستان داشتند، بخشی از آداب‌ومعاشرت «درست» این بود که سیاهان باید برای سپیدپوستان سر فرود آورند. نظام خفت‌آور جیم کرو، نه تنها با ریشخند سیاهان اسباب سرگرمی سپیدپوستان را مهیا کرد، بلکه مهم‌تر از آن، در خدمت بهره‌کشی اقتصادی سیاه‌پوستان درآمد.

و نیز ببینید: قوانین سیاهان؛ پلسی علیه فرگوسن؛ نژادپرستی؛ جداسازی

بیشتر بخوانید

Johnson, Charles. 1943. Patterns of Segregation. New York: Harper & Row

[1] Jim Crow

  [2]  minstrel show: نمایشی نژادپرستانه بود که در آن سپیدپوستان چهرۀ خود را سیاه می‌کردند و در آن با اجرای موسیقی، رقص، ادا و اطوار خنده‌دار، سیاه‌پوستان را به سخره می‌گرفتند. [م.]

[3] Jump Jim Crow