حومه­ نشین ­های مرکز شهر[1] یا چیزی که برخی حومه ­نشین ­های «نخست[2]» می­نامند، اجتماعاتی هستند که طی دوران پس از جنگ جهانی دوم درست خارج از شهرهای مرکزی، توسعه پیدا کردند. در اصل این حومه ­نشین­ ها اجتماعات خوابگاهی برای ساکنان سفیدپوست و غالباً مرفه محسوب می­شد که در بیشتر اوقات از طریق تراموا از هسته شهرها به خانه محله زندگی خود در محله­های امن و کم­ جمعیت رفت‌وآمد می­ کردند. شهرک‌های ساخته‌شده توسط لویتون­ ها[3] نمونه ­هایی از چنین اجتماعاتی است.

مطالعه ویژگی‌های حومه­ نشین­ های مرکز شهر فرایندی ساده نیست. داده­ های اداره سرشماری آمریکا در تعریف حومه‌نشین‌ها به منزله بخش باقیمانده نواحی کلان‌شهری که خارج از شهرهای مرکزی قرار می­ گیرد دچار محدودیت است. با توجه به این دسته­ بندی مبهم، ایجاد تمایز بین حومه­ نشین­ های مرکز شهر و خارج شهر دشوار است. مطالعات موردی درباره نواحی کلان‌شهری، به­ ویژه نواحی ­ای که ماهیت تاریخی آنها برجسته­ تر است، به نحوی آشکارتر، بین حومه­ نشین ­های مرکز شهر و خارج شهر تمایز ایجاد می کند.

اما، تا همین اواخر، تعداد معدودی از مطالعات تفاوت‌های میان حومه­ نشین­ ها را در سطحی ملی مشخص کرده بودند. بهترین راهبردی که پژوهشگران مؤسسه بروکینز بنیان نهادند به سرشماری ده ساله در سال 1950 برمی­گردد که طی آن بخش‌هایی[4] که در آن زمان بخشی از کلان‌شهرهای آمریکا بودند مشخص شدند که در نزدیکی 100 شهر برتر قرار داشتند یا بخشی از آنها محسوب می ­شدند. بخش یا قسمتی از بخشی که شامل مرکز شهر نبود به منزله یک حومه­ نشین مرکز شهر یا نخست مشخص شدند. در مجموع، 64 ناحیه شامل ناسائو در نیویورک، آرلینگتون در ویرجینیا و میدلسکس در ماساچوست با استفاده از این روش شناسایی شدند.

 با استفاده از این روش ­شناسی، پژوهشگران اطلاعات زیادی درباره ویژگی حومه­ نشین­ های مرکز شهر، نسبت به حومه‌نشین‌های جدیدتر یا خارج شهر و شهرهای مرکزی کسب کردند. یکی از چشمگیرترین ویژگی‌های حومه ­نشین­ های مرکز شهر این است که تقریباً یک پنجم جمعیت آمریکا در سال 2000 در آنها سکونت داشت، این در حالی بود که شهرهای مرکزی و حومه­ نشین­ های جدیدتر به ترتیب 12.9 و 14.3 درصد جمعیت آمریکا را در خود جای داده بود. واقعیتی که به همان میزان اهمیت دارد این است که ماهیت جمعیت در حومه ­نشین­ های مرکز شهر از نظر نژادی و قومیتی متنوع است. در سال 2000، یک سوم از جمعیت در این نواحی شامل اقلیت‌های نژادی و قومی بودند که از میزان نسبت در جمعیت نمونه در سطح ملی (30 درصد) فراتر می­رود. به­ علاوه، 29 درصد از جمعیت متولدان خارج از آمریکا، در مقایسه با 28 درصد از افراد ساکن در شهرهای مرکزی، در حومه ­نشین‌های مرکز شهر متولد شده بودند. به همان نحو، ارزش متوسط مسکن در سال 2000 در حومه ­نشین­ های مرکز در بالاترین سطح قرار داشته است.

اما اینکه آیا آیندۀ حومه­ نشین ­های مرکز شهر همانند گذشتۀ آنها خواهد بود، موضوعی است که باید در آینده ببینیم. نرخ­ های فقر در این نواحی، به ­ویژه طی دهه 1990، در حال رشد بوده است. موضوع هشداردهنده ­تر این واقعیت است که نواحی فقیرنشین آن نواحی طی ده ه­های اخیر رشد کرده است، در حالی که شاهد کاهش تدریجی چنین محله ­هایی در شهرهای مرکزی بوده ­ایم. با ادامۀ روند گسترش بی­سامان شهر، به نظر می­ رسد که آینده حومه­ نشین ­های مرکز شهر چالش ­برانگیز است.

 سامانتا فریدمن[5]

  بیشتر بخوانید:

Puentes, Robert and David Warren. 2006. One-Fifth of America: A Comprehensive Guide to America’s First Suburbs. Washington, DC: Brookings Institution Press

[1]. Inner-Ring Suburb

[2]. first

[3]. Levittowns

[4]. counties

[5]. Samantha Friedman