خط‌ قرمزکشی[1]، به ورزۀ تبعیض‌آمیز غیرقانونی اعطاکنندگان وام مسکن یا شرکت‌های بیمه که سبب می‌شوند خطر سرمایه‌گذاری در مناطقی خاص بالا رود، اشاره دارد. به‌رغم اعتبار بالای وام‌گیرندگان بالقوه، وام‌دهندگان از دادن وام مسکن به خریدارانی که می‌خواهند در آن مناطق معین، خرید کنند و یا از دادن وام بهسازی ساختمان به مالکان تن می‌زنند. به همین قیاس، شرکت‌های بیمه، زمانی که از صدور بیمه‌نامه اموال برای متقاضیانی که در آن مناطق زندگی می‌کنند، تن می‌زنند، خط قرمز می‌کشند. همچنین، این اصطلاح زمانی که فروشگاه های بزرگ به محله‌های فقیرنشین نمی‌آیند و دسترسی ساکنان به مواد غذایی مقرون‌به‌صرفه و باکیفیت را محدود می‌کنند نیز به‌کار می‌رود.

خط قرمزکشی در سال 1935 پدید آمد، یعنی هنگامی که «مؤسسۀ اعطای وام مسکن‌داران»[3]، به درخواست «هیئت‌مدیرۀ بانک فدرالی وام مسکن»[4]، بین سال‌های 1935 و 1940، «نقشه‌های امنیتی سکونتگاهی» را تهیه کرد تا سطح خطر برای سرمایه‌گذاری در املاک و مستغلات را در 239 شهر ایالات متحده شناسایی کند. آن‌ها نقشه‌هایی ترسیم کردند که راهنماهای زیرنویس‌شده و نیز کدهای رنگی A (آبی)، B (سبز)، C (زرد) و D (قرمز) که اعتبار محله‌ها را نشان می‌دادند، داشت. محله‌های «نوع A» مرفه‌نشین‌ترین محله‌ها بودند، درحالی‌که محله‌های «نوع D»، پرخطرترین و فقیرنشین‌ترین محله‌ها بودند که اغلب سیاه‌پوستان در آن‌ها زندگی می‌کردند.

  حتی اثرگذارتر از نقشه‌ها که با محدودیتی در توزیع همراه بود، راهنمای تعهد خرید «ادارة مسکن فدرال (اف.اچ.ای)»[5] بود که وام‌دهندگان برای اینکه بیمۀ اف.اچ.ای بگیرند، ناچار بودند از دستورالعمل های سوگیرانۀ ارزیابی آن پیروی کنند. خط قرمزکشی –قطع‌نظر از علت پیدایش آن- نقش مهمی در تباهی گرفتن شهرها در امریکا در اواسط سدۀ بیستم و خودداری مکرر از تأمین بودجه بهسازی و/یا عمران مجدد ایفا کرده است.

در دهة 1960، فعالان حوزۀ مصرف در شیکاگو، رهبری اصلاحات را برعهده گرفتند و بررسی کنگره به وضع قوانین اصلاحی «قانون اسکان عادلانه، سال 1968»[6] و «قانون اعطای وام مسکن، سال 1975»[7] انجامید. غرض از وضع «قانون سرمایه‌گذاری مجدد در محله‌ها، سال 1977»[8]، پایان‌دادن همۀ ورزه‌های خط قرمزکش از رهگذر الزام بانک‌ها به اعمال استانداردهای وام‌دهی در همۀ محله‌ها به تصویب رسید. بااین‌حال، منتقدان مدعی هستند که این تبعیض همچنان ادامه دارد.

  پس از تحقیقی شش‌ماهه، از 24 میلیون گزارش وام مسکن و 200 مصاحبه، مجلۀ یواس نیوز اند ورلد ریپورت[9] به سال 1995، از تداوم خط قرمزکشی که در سطح گسترده در اثر جرایم شهری، تخریب‌گری[10] و کاهش ارزش املاک پدید آمده بود، خبر داد. درنتیجه، احتمال بهره‌مندی فقرا و اقلیت‌های صاحب‌خانه از بیمۀ اموال تمام‌پوشش نصف احتمال بهره‌مندی ساکنان مناطق  سپیدپوست‌نشین و طبقه‌متوسطی از این بیمه بود. هفت سال بعد، در سال 2002، مطالعه‌ای -پس از کنترل اندازۀ کسب‌وکار و میزان اعتبار، بافت صنعتی و درآمد محله- نشان داد که کسب‌وکارهای کوچک، در محله‌های سیاه‌پوست‌نشین هنوز وام کمتری می‌گیرند. همچنین در سال 2003، مطالعه‌ای از تداوم بدنمایی نژادی در صنعت بانکداری و بیمه خبر داد. شواهد حاکی از آن است که امروزه گرچه خط قرمزکشی بی‌پرده و فراگیر نیست، اما همچنان وجود دارد.

و نیز ببینید: تبعیض؛ توسعۀ اقتصادی؛ افول شهری؛ نوسازی شهری

بیشتر بخوانید

Hillier, Amy. 2003. “Redlining and the Home Owners’ Loan Corporation.” Journal of Urban History 29(4):394–420

Immergluck, Dan. 2002. “Redlining Redux.” Urban Affairs Review 38(1):22–41

Leob, Penny, Warren Cohen, and Constance Johnson. 1995 “The New Redlining.” U.S. News & World Report, April 17, pp. 51–56

Squires, Gregory D. 2003. “Racial Profiling, Insurance Style: Insurance Redlining and the Uneven Development of Metropolitan Areas.” Journal of Urban Affairs 25(4):391–410

 [1] redlining

[2] Redlining

  [3] Home Owners’ Loan Corporation

 [4] Federal Home Loan Bank Board

[5] Federal Housing Administration (FHA)

[6] Fair Housing Act of 1968

[7] Home Mortgage Disclosure Act of 1975

[8] Community Reinvestment Act of 1977

[9] U.S.News & World Report

 [10] vandalism