گنگستا رپ[1]  ، گونه‌ای فرعی از موسیقی هیپ‌هاپ[2] است که در جنوب مرکزی لس‌آنجلس و کامپتون[3]، در طول دهة 1980 پدیدار شد. ان.دبلیو.ای، آیس-تی، دی.جی کوئیک و دیگران، در مورد فقر شهری، بی‌رحمی پلیس، بیکاری، خشونت باندی، روسپی‌گری، مواد مخدر و مسائل اجتماعی دیگر در مناطق مرکزی و فقیرنشین شهر[4]، رپ اجرا می‌کردند. امروزه گنگستا رپ، به صنعتی چند میلیارد دلاری رشد پیدا کرده و بخشی از فرهنگ عامه شده است. درعین‌حال، تعداد و نفوذ مخالفان گنگستا رپ نیز بیشتر از پیش است. منتقدان متعددی استدلال کرده‌اند که گنگستا رپ از خشونت و زن‌ستیزی تجلیل می‌کند و بحث‌وجدلی را در مورد شایستگی‌ها و پیامدهای این موسیقی که هنوز ادامه دارد به راه انداختند.

  فهمیدن شرایط اجتماعی وسیع‌تری که گنگستا رپ از دل آن‌ها بیرون آمد، حائز اهمیت است. در طول دهة 1980، اجتماعات مناطق مرکزی و فقیرنشین شهر، توسط صنعت‌زدایی[5] و رشد اقتصاد، بخش خدمات ویران شد. بسیاری از سیاه‌پوستان طبقة کارگر، شغل‌های خود را ازدست‌داده و زمانی که کارخانه‌های تولیدی بسته شدند، نمی‌توانستند کاری پیدا کنند. این روندها، به‌ویژه در شهر داخلی لس‌آنجلس قابل‌دیدن بود که رکوردهای بالایی از بیکاری و جرم را در طول دهه‌های 1980 و 1990 تجربه کرد.

گنگستا رپ، بسیاری از این موضوعات را بازتاب می‌دهد. گروه‌هایی که پایة آن‌ها در لس‌آنجلس و کامتون بود، نظیر ان.دبلیو.ای و کارتل جنوبِ مرکزی[6] و هنرمندان انفرادی[7]، نظیر مک ایت[8]، در مورد خشونت خیابانی در محله‌هایشان موسیقی می‌خواندند. دیگرانی نظیر آیس-تی، دی.جی کوئیک و ایزی-ای[9]، در مورد دلالی محبت[10] و ظهور اقتصادی زیرزمینی در «هود»[11]، رپ اجرا می‌کردند. بسیاری از موضوعات مشابه، در نسل امروز خواننده‌های رپ ادامه دارد. برای مثال،  اسنوپ داگ[12] و بازی[13]، میراث پیشین خواننده‌های رپ گانگستا را در خود به دوش می‌کشند.

 واکنش‌های منفی به گنگستا رپ

 رشد گنگستا رپ، همچنین پاسخ‌های اجتماعی مختلفی را تقویت کرد. روزنامه‌نگاران متعددی، گنگستا رپ را تقبیح کرده و استدلال کردند که این موسیقی، تأثیری منفی بر جوانان امروز دارد. به‌طور مشابه، سی.دلورس تاکر[14]، مدافع سابق حقوق بشر و (سپس) رئیس کنگره ملی زنان سیاه‌پوست در طول دهة 1990، ستیزی را علیه گنگستا رپ، رهبری‌کرده و بر این باور بود که این موسیقی، مشوق خشونت و زن‌ستیزی در میان جوانان است. این امر به یک سری پرونده‌های دادگاهی علیه عناوین صفحه‌ها/دیسک‌ها برای توزیع آلبوم‌های رپ چالش‌برانگیز منتهی شد.

  اجرای قانون نیز به‌طور منفی، به رشد تجاری گنگستا رپ پاسخ داد. بسیاری گنگستا رپ را تهدیدی برای ارزش‌های اصلی ایالات متحده می‌دانستند. در سال 1989، ان.دبلیو.ای (NWA) آلبوم دوم خودش «کامپتون دورافتاده بی‌پرده»[15] را منتشر کرد که در برگیرنده نقدهای متعددی به پلیس بود؛ به‌ویژه «پلیس برو به جهنم»[16]، احساس ناامیدی و بیگانگی اجتماع سیاه‌پوستان مناطق فقیرنشین مرکزی را از پلیس محلی و نهادهای دیگر توصیف می‌کرد. به هر صورت، اداره فدرال تحقیق و بررسی (FBI) این آهنگ و آهنگ‌های دیگر را به‌عنوان تفسیرهای اجتماعی صحیح نمی‌دید. در همان سال، FBI نامه‌های انتقادی را به گزارش‌های بی‌رحم و ارجح[17] در مورد متن ترانه‌های ان.دبلیو.ای فرستاد.

  برخی از دانشگاهیان نیز گنگستا رپ را مورد انتقاد قرار دادند. محققان سلامت عمومی، استدلال می‌کنند که در معرض گنگستا رپ بودن، احتمال اینکه فرد وارد «رفتارهای خطرناک»، نظیر رابطه جنسی پیش از ازدواج، مصرف مواد مخدر و رفتارهای ضداجتماعی دیگر بشود را بالا می‌برد. فمینیست‌های سیاه‌پوست، نظیر بل هوکس[18]، استدلال می‌کردند که گانگستا رپ از طریق دائمی‌کردن تصویر مردان سیاه‌پوست خشن، شهوتران و زن‌ستیز، ذات و جوهری را برای سیاه‌بودن، بیان کرده است. برخی دیگر گانگستا رپ را برای تشویق جوانان به ردکردن ارزش‌های جریان اصلی، مورد انتقاد قرار می‌دهند و برخی افت سیاه‌پوستان در مدارس را به ارزش‌های منفی ترویج داده‌شده در موسیقی گنگستا رپ پیوند می‌دهند. پیش‌فرض اصلی، این است که گنگستا رپ، جوانان را به دور از جریان اصلی ]جامعه[ اجتماعی‌کرده و آن‌ها را به اتخاذ رفتارهای اعتراضی و ضداجتماعی تشویق می‌کند.

  شایستگی‌های اجتماعی گنگستا رپ

 درحالی‌که متن ترانه‌ها در گنگستا رپ جای بحث دارد، اما برخی معتقدند که این ترانه‌ها، مسائل اجتماعی -فقر، خشونت، مواد مخدر و باندهای مافیایی- را برجسته می‌سازند که در مناطق مرکزی و فقیرنشین شهری رخ می‌دهند. علاوه بر این، هوادارن هیپ‌هاپ، معتقدند که منتقدان، پیام گنگستا رپ را به‌درستی نفهمیده‌اند. مخالفان، ترانه‌هایی در مورد خشونت و زن‌ستیزی را تحت‌الفظی درنظر گرفته و به‌ندرت به ماهیت طنزآمیز و کنایی گنگستا رپ اذعان کرده‌اند. اگرچه گنگستا رپ، اغلب این‌گونه توصیف شده است، اما این موسیقی انحرافی، از فرهنگ شهری سیاه‌پوستان نیست. درحقیقت موسیقی رپ، از ایدئولوژی ملی‌گرای سیاهان و سنت‌های شفاهی آن‌ها، نظیر «دازنز»[19] و «سیگنیفاین/دلالت»[20] و اعمال ارتباطی غیررسمی دیگر بیرون کشیده شده است.

گنگستا رپ، همچنین فضایی بدیل برای افراد فراهم می‌کند تا سرخوردگی‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی خود را بیان کنند. همچنین گنگستا رپ، علی‌رغم تصویرشدنش توسط منتقدان، به‌صورت یک فرهنگ موسیقایی سراسر منفی، افراد را از زندگی خیابانی دلسرد می‌کند. برخی نظیر آیس کیوب[21]، جوانان سیاه را به تفکر انتقادی در مورد مبارزه‌های نژادی بر سر فضا و قدرت سیاسی در ایالات متحده تشویق می‌کنند. برخی ادعا می‌کنند که موسیقی آن‌ها، عموم مردم را از مسائلی که اجتماعات رنگی با آن‌ها مواجه‌اند، آگاه می‌کند.

فارغ از اینکه طرف کدام سمت را بگیریم، گنگستا رپ تأثیری جاودان را بر فرهنگ عامه گذاشته است. فروش صفحه‌ها، هرسال به رشد ادامه می‌دهد؛ خواننده‌های رپ گانگستا، به گسترش در انواع دیگر رسانه‌ها ادامه می‌دهند و محققان به بحث در مورد پیامدها و شایستگی‌های گنگستا رپ ادامه می‌دهند. هم‌زمان با اینکه به‌چشم‌آمدن و اهمیت این موسیقی بیشتر می‌شود، حرکت در ورای کاریکاتورهایی ساده از گنگستا رپ حائز اهمیت می‌شود.

                                                                                                جویانگ لی[22]

همچنین رجوع شود به: ملی‌گرایی سیاه؛ صنعت‌زدایی؛ دارودسته‌ها؛ پلیس

برای مطالعه بیشتر

Alim, H. Samy. 2006. Roc the Mic Right: The Language of Hip Hop Culture. New York: Routledge

Chang, Jeff. 2005. Can’t Stop Won’t Stop: A History of the Hip Hop Generation. New York: St. Martin’s

Forman, Murray. 2000. “‘Represent’: Race, Space and Place in Rap Music.” Popular Music 19(1):65–90

Henderson, Erol A. 1996. “Black Nationalism and Rap Music.” Journal of Black Studies 26(3):308–39

hooks, bell. 1994. Outlaw Culture: Resisting Representations. New York: Routledge

Martinez, Theresa A. 1997. “Popular Culture as Oppositional Culture: Rap as Resistance.” Sociological Perspectives 40(2):265–86

McWhorter, John. 2005. Winning the Race: Beyond the Crisis in Black America. New York: Penguin

Quinn, Michael. 1996. “Never Shoulda Been Let out the Penitentiary”: Gangsta Rap and the Struggle over Racial Identity.” Cultural Critique 34:65–89

Richardson, Jeanita W. and Kim A. Scott. 2002. “Rap Music and Its Violent Progeny: America’s Culture of Violence in Context.” The Journal of Negro Education 71(3):175–92

  [1] Gangsta rap

[2] hiphop

Compton [3]: شهری در جنوب لس­آنجلس (م).

Inner city [4]: ناحیه‌ای در مرکز شهر که مشکلات اجتماعی و اقتصادی دارد (م).

Deindustrialization [5]: به روند کاهش بخش صنعتی اقتصاد و افزایش بخش خدمات اشاره دارد (م).

  [6] South Central Cartel

Solo artist [7]: منظور هنرمندی است که که کارش را به تنهایی اجرا می‌کند (م).  [8] MC Eiht

[9] Eazy-E

  [10] pimping

 he hood [11]: منظور قسمتی از شهر است که در آن کارهای خطرناک و غیرقانونی، نظیر مبادله مواد مخدر، قتل و... صورت می‌گیرد (م).

Snoop Dogg [12]: نام یک رپر امریکایی است (م).

The Game [13]: نام یک رپر امریکایی است (م).

   [14] C. Delores Tucker

  [15] Straight Outta Compton

[16] Fuck the Police

[17] Ruthless and Priority Records

[18] bell hooks

the dozens [19]: یک بازی کلمات گفتاری است که در میان اجتماعات سیاهان امریکا رایج است و دو رقیب به‌هم توهین می‌کنند تا یکی تسلیم شود (م).

Signifyin [20]: نوعی بازی کلامی در میان سیاهان امریکاست (م).

   [21] Ice Cube

[22] Jooyoung Lee