به استناد اين گزارش، تاكنون به رمضان، به مثابه پديده‌اي اجتماعي، كمتر پرداخته شده و از اين‌رو، در ادبيات علوم اجتماعي و علوم انساني ايران، نوعي فقر در تحليل اجتماعي رمضان احساس مي‌شود. اين گزارش تاكيد مي‌كند براي فهم درست پديده اجتماعي رمضان و آگاهي از تحولات و تطورات آن در طول زمان و سود‌بردن از ظرفيت‌هاي شفابخش آن بايد با انديشه و بازانديشي به پديدة ‌دامن‌گستر و چند‌بعدي رمضان پرداخت.

تحليل‌هايي كه در اين گزارش با هدف استفاده هرچه بيشتر از نعمت رمضان در خدمت به ساخت جامعه‌اي اخلاقي‌تر، عادلانه‌تر و بانشاط‌تر تدوين شده به اين شرح است: «رمضان؛ عيد همگاني؛ نگاهي مقايسه‌اي به رمضان عربي و رمضان ايراني»، «رمضان، نعمت اجتماعي و سازوكارهاي طرد»، «ارتقاي روزه‌داري از عبادت فردي به مناسك اجتماعي»، «رمضان و سياستگذاري مكان ديني؛‌ تجربه‌ رمضان در مصلاي تهران»، ‌«ظرفيت‌هاي مغفول عيد فطر در ايران»، «ماه رمضان و امكان تقويت حوزه عمومي در شهر» و ‌«رمضانِ خودسازي و تهديد تن‌آسايي».