«تأمین مالی جمعی تولیدات بلند سینمایی در ایران؛ موانع، ظرفیت‌ها و الزامات» پژوهشی‌ست که در قالب مقاله در شماره ۴۷ نوبت پاییز فصلنامه «مطالعات فرهنگ- ارتباطات» در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات منتشر شده است.

این پژوهش با بیان اینکه موضوع تأمین مالی جمعی در حوزة صنعت رسانه‌ای کشور کمتر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است، تلاش می‌کند تا ظرفیت‌ها و همچنین موانع موجود برای اجرایی شدن تأمین مالی جمعی در حوزه تولیدات سینمایی در ایران را شناسایی و الزامات بکارگیری این مدل تأمین مالی در کشور را ارائه نماید. هم‌چنین سعی می‌کند  تحقق تأمین مالی جمعی برای تولیدات بلند حرفه‌ای در سینمای ایران را امکان‌سنجی نماید.

برای این منظور، عده‌ای از صاحبنظران حوزه سینما انتخاب و مصاحبه باز با آنها انجام و درنهایت این مصاحبه‌ها به روش تحلیل محتوای کیفی تجزیه‌وتحلیل شده‌اند.

به استناد این مطالعه، تأمین مالی جمعی، تأمین منابع موردنیاز جهت شروع یك پروژه سینمایی یا یك کسب وکار و... به‌وسیله جمعی از افراد مستقل است که معمولاً این منابع از طریق اینترنت و فضای مجازی به‌واسطه مشارکت‌های محدود افراد متعدد حاصل می‌شود.

مطابق این تعریف، پژوهشگر پاسخ‌ متخصصان درمورد امکان تحقق تأمین مالی جمعی برای تولیدات بلند سینمایی را به سه دسته تقسیم کرده است. دسته اول، گروهی هستند با نگاهی بدبینانه‌ که معتقدند امکان تحقق هیچ‌یك از مدلهای تأمین مالی جمعی برای تولیدات بلند سینمایی در کشور وجود ندارد. این گروه وجود موانعی چون عدم اعتماد، نبود ثبات اقتصادی در کشور، فقدان شفافیت در سینما، عدم تمایل صاحبان پروژه‌های پرسود برای تأمین مالی جمعی، نبود کمپانی‌های بزرگ و... را دلیل نظر خود اعلام کرده‌اند.

گروه دوم با نگاهی خوش‌بینانه و با تعداد اندک، امکان تحقق تأمین مالی جمعی در تمامی مدل‌های آن را ممکن دانسته و گروه سوم، با نگاهی متعادل به حوزه تأمین مالی جمعی، معتقدند با تحقق الزامات متعدد میتوان شیوه سهام را در کشور تحقق بخشید. الزاماتی نظیر راه‌اندازی بورس سینما، تشکیل صندوق‌های سرمایه‌گذاری، شروع تأمین مالی از پروژه‌های پرسود، تضمین سود سرمایه‌گذاران جمعی) عمومی (تقویت زیرساخت‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری از جمله این الزامات برای تحقق این مدل از تأمین مالی جمعی هستند.

پژوهشگر در پایان تأکید می‌کند در ابتدای راه نباید به تأمین مالی جمعی به‌عنوان تنها راه تأمین تمام سرمایه‌های یك پروژه فیلمسازی اتکا کرد، بلکه باید ابتدا تأمین بخشی از هزینه‌های تولید را بر دوش آن گذاشت؛ به باور او تأمین مالی جمعی برای تولیدات سینمایی در کشور ما حداقل برای پنج سال اول نمی‌تواند به‌عنوان یك مدل مستقل در سینما بکار گرفته شود بلکه این مدل سهام که اکثریت صاحب‌نظران این تحقیق بر آن تأکید داشتند، به‌عنوان یك مدل مکمل می‌تواند تأمین مالی جمعی تولیدات سینمایی را تحقق بخشد.

این پژوهش در پایان برای تحقق امکان تأمین مالی جمعی پیشنهاداتی را ارائه می‌کند که انعقاد تفاهمنامه با سازمان بورس و اوراق بهادار برای تحقق مدل سهام در تأمین مالی جمعی، کاهش دخالت دولتی در امور سینمایی و واگذاری امور به اصناف سینمایی، توسعه زیرساختهای فنی سینما نظیر ساخت سالن‌های نمایش و سیستم‌های پخش، ارائه مشوق‌های الزم برای بخش خصوصی جهت سرمایه‌گذاری در ساخت سالن‌های نمایش و ارائه مشوقهای الزم به بهره‌برندگان از مدل تأمین مالی جمعی در فیلمسازی، ازجمله آن‌ها هستند.

دریافت اصل مقاله