طرح پژوهشی نقشه‌برداری فرهنگی از سوی پژوهشگاه فرهنگ، هنر و  ارتباطات انجام شد. پرسش اصلی این پژوهش آن است که چگونه نقشه‌برداری فرهنگی در سطح محلی می‌تواند جامعه قوی  را ایجاد و پرورش دهد؟

این  پژوهش همچنین به دنبال پاسخگویی به این پرسش‌هاست: شاخص‌های نقشه‌برداری فرهنگی چیست  و چگونه تعیین می‌شوند؟ نقشه‌برداری فرهنگی چگونه بر توسعه جامعه فرهنگی و نظریه‌های  برنامه‌ریزی فرهنگی تاثیر می‌گذارد؟ چه ابزارها و سازه‌هایی در نقشه‌برداری فرهنگی  در سطح محلی مؤثر هستند؟ چه کسانی و چگونه باید در فرایند نقشه‌برداری فرهنگی مشارکت  داشته باشند؟اهداف و موضوعات نقشه‌برداری فرهنگی چیست؟

به  استناد این پژوهش، نقشه‌ها مصنوعات بصری در نظر گرفته می‌شوند و مطالعۀ آن‌ها از  جنبه‌های زیبایی‌شناختی و نکات ساختاری و دیدن آن‌ها ‌به‌عنوان معماری پیچیده‌‌ای  از نشانه‌ها و معماری بصری فضای بازنمایی‌شده اهمیت دارد؛ البته همۀ نقشه‌ها اهداف  یکسانی ندارند و برخی از آنان به شناخت جنبه‌های جامعه‌شناختی و فرهنگی نیز می‌پردازند.  برای درک فرهنگ نقشه‌برداری باید هدف نقشه‌ها و راه‌هایی درک شود که آن‌ها در  جامعۀ معیّن به کار می‌گیرند. نقشه‌ها کارایی ایدئولوژیک نیز دارند. 

این  پژوهش بیان می‌کند نقشه‌برداری فرهنگی ابزاری نظام‌مند است که سبب مشارکت و درگیر  شدن جوامع در شناسایی و ثبت دارایی‌های فرهنگ محلی می‌شود. این دانش برای  راهبردهای اطلاع‌رسانی جمعی و فرایندهای برنامه‌ریزی و ابتکارات دیگر استفاده  خواهد شد. نقشه‌برداری فرهنگی روش‌های جدیدی برای توصیف و حسابداری و کنارآمدن با  امور فرهنگی و منابع جوامع و مکان‌ها نوید می‌دهد. این منابع هم محسوس و کمّی  هستند و هم ناملموس و کیفی. عوامل مهاجرت، تراکم جمعیت، قومیت، تحصیلات، اقتصاد،  بازار، مسکن، مناطق حاشیه‌ای، فنّاوری و... نیز باید مطالعه شوند تا بتوان نقشۀ  فرهنگی جامعی طراحی کرد. در این پژوهش تلاش شده چارچوبی برای نقشه‌برداری از منابع  فرهنگی ارائه شده و ویژگی‌های اجتماعی‌فرهنگی در ابزارهای برنامه‌ریزی مورد توجه  قرار گیرد.