در این پژوهش سعی شده يکي از ابعاد زندگي روزمرۀ بخشي از زنان ايران در دورۀ قاجار نشان داده شود تا بتواند با شناخت تاريخي‌ای كه از گذشتۀ زن ايراني به‌دست مي‌دهد، با رويکرد متفاوتي به تبيين نمايش‌­هاي خصوصي دورۀ قاجار بپردازد.

در واقع این پژوهش، بازخواني يکي از ابعاد زندگي زن ايراني در دورۀ قاجار است که هدفش بررسي چگونگي بازتاب آن در نمايش­‌هاي رايج آن دوران است. چنين پژوهشي از يک سو به مسائل خاص زنان مي‌پردازد و دغدغه‌ها و خواسته‌هاي نيمي از جمعيت جامعه را بررسي و موشکافي می‌­کند و از سوي ديگر، به مسائل و موضوعات ادبي و هنري گوناگون مرتبط با زنان مي‌پردازد.

آنچه در کتاب «نمایشگران پرده نشین: اجراهای اعتراضی زنان قاجار» به‌طور فصیحی مطرح شده، تشریح اجراهای زنانه‌ای است که نه‌­تنها قابلیت خوانش‌های تئاتری دارد، بلکه به افشاگری جهانی دست می‌زند که تعمدی در پنهان‌کردن آن وجود داشته است. به‌منظور حصول به این مهم گشتاسب با توسل به ‌نظریۀ کارناوال باختین، شادی و بازی‌های نشاط آور زنانۀ دورۀ قاجار و سال‌های متعاقب آن ‌را واکنش طبیعی و چاره­‌ناپذیر در مقابل فشارهای روحی و روانی می‌داند. بروز رفتارها و کنش‌های خاص زنانه در این بخش از فرهنگ عامیانه و شفاهی کمک می‌کند تا از منظری متفاوت وضعیت زنان در آن دوران را بررسی کرده و علاوه بر آن، به‌طورکلی به دغدغه‌ها و خواسته‌های ناگفته و بیان‌نشده زن ایرانی دست یافت.

به باور نویسنده این کتاب، بازی‌های زنانه دوره قاجار، رویدادهایی‌ست که می‌تواند نمایانگر روایت‌های به حاشیه رانده‌شده شکلی از زیستن و نوعی از بودن باشد که در ذیل گفتار رسمی مجال بروز و ظهور پیدا نکرده و لاجرم در قالب بازی‌های کارناوال‌گونه خود را عیان ساخته است. آلما گشتاسب در این کتاب به­‌طور مفصل به نقش اعتراضی این نمایش‌ها می‌پردازد و به­‌درستی استدلال می‌کند که امیال سرکوب­‌شدۀ جنسی، تقلیل ارزش جنسیتی زن و محدود‌کردن آنها در چاردیواری خانه و به‌ویژه سرگرم‌کردن زنان به امور خانه‌­داری و انکار حقوق اجتماعی آنها، بحث‌های عمدۀ این نمایش‌ها بوده است.

خواندن این کتاب نه‌تنها به علاقه‌مندان تئاتر، بلکه به متخصصان مسائل اجتماعی و تحصیل­‌کنندگان موقعیت زنان در جامعه توصیه می‌شود.