پژوهشگران این اثر تلاش کرده‌اند با تحليل تجارب سازمان رسانه‌­ای ­جمهوری اسلامی ­ايران و بررسی اسناد بالادستی به الگوی بومی هنجار رسانه در ایران دست پیدا کنند.

نویسندگان کتاب تصریح می‌کنند امروزه در پرتو توجه به تنوع فرهنگی جوامع و ارزش‌نهادن به تفاوتها و روايت‌های محلی، اين فرصت برای جوامع و رسانه‌­های بومی فراهم شده تا نظريه هنجاری خاص خود را براساس نوع جهان­‌بینی، ارزش­ها، نگرش­ها، شاخصه­‌های فرهنگی و اجتماعی بومی خود، تدارک دیده و ارائه نمایند.

در این پژوهش، تجارب سازمان رسانه‌­اي ­جمهوري اسلامي ­ايران در سه دهه اخیر، همچنین اسناد بالادستی مورد استناد و استفاده در سازمان صداوسيما و بايدها و نبايدهای مستنبط از آنها تحلیل شده است.

نویسندگان کتاب، دو مبنای «مشروعِ مقبول»و «مقبولِ مشروع» را تعيين‌كننده اصول و خط سير و حركت نظام هنجار رسانه­اي جمهوري اسلامي ايران دانسته و تأکید می‌کنند كه در آينده نيز با ارائه مدون نظریه هنجاری رسانه جمهوری اسلامی ایران، با دقت و آگاهی بيشتر، همين مبانی و اصول تعيين‌كننده، نقشه راه حركت رسانه ملي خواهد بود.

منظور پژوهشگران در اين پژوهش از مبناي «مشروعِ مقبول» اين است كه تمام ساختارها، قالب­های برنامه‌سازی و محتواهاي برنامه­های رسانه ملی (همه شبکه­‌های رادیویی و تلویزیونی) و اهداف آن از مرحله پیش‌تولید و توليد گرفته تا مرحله پخش، بايد در محدوده هنجارها و مقررات متشرعين جامعه بوده و شرع مقدس و اصل «مقبوليت عام»(پذیرش عموم یا اکثریت مخاطبان جامعه) نیز باید در آن لحاظ شود.

منظور از مبناي «مقبول مشروع» نیز اين است كه تمام محتواهاي برنامه‌ها و اهداف آنها علاوه بر اينكه بايد مقبوليت عام و پذيرش عموم مخاطبان را داشته باشد؛ بايد از «اصل مشروع بودن» هم تبعيت كند؛ يعني در اين مورد، مقبوليت و پذيرش عموم مخاطبان متشرع مد نظر است.