دکتر ابراهیم طلایی (عضو هیأت‌علمی دانشگاه تربیت مدرس) گفت: اکثر مطالعات ما از جنس تأیید نظریه‌های قبل هستند تا اینکه به تولید نظریه‌های مبتنی بر زیست و تجربه‌زیسته کودکان بپردازند. داده بومی عمده‌ترین سرشاخه و منشأ برای تولید علم بومی‌ست؛ علمی که ریشه و داده‌ها و مبدأ و منشأ آن، در کودک ایرانی باشد که لازمه این کار، روش‌شناسی متفاوتی از تحقیق است.

ششمین جلسه از سلسله‌نشست‌های مسأله کودکی با عنوان «تحلیل تاریخی فرهنگی تاک (تربیت اوان کودکی) در ایران معاصر» با سخنرانی دکتر ابراهیم طلایی (عضو هیأت‌علمی دانشگاه تربیت مدرس) و دکتر علیرضا کرمانی (جامعه‌شناس و پژوهشگر مطالعات کودکی) دوشنبه ۱۲ آبان ۹۹ با دبیری دکتر رضا تسلیمی به صورت آنلاین برگزار شد.

در ابتدای این برنامه علیرضا کرمانی تربیت اوان کودکی در ایران را از چندین حیث دارای مشکل دانست و اظهار داشت: کودکی به‌طور قابل توجهی متأثر از نگاه پیاژه‌ای‌ست و استیلا و تسلط این نگاه بر کودکی خیلی زیاد است. به نظر می‌رسد با وقوع انقلاب دیجیتال و تحولات آن، شکاف بین کودکان و بزرگسالان یا کودکان خردسال بیشتر و بیشتر شده که نیاز است جایی درباره آن کار شود. مشکل بعدی این است که تربیت در کشور ما بر آموزش و بیولوژی بنا شده و حلقه مفقوده پرورش است. در مطالعات کودکی در کشور، مطالعه اوان کودکی سهم چندانی ندارد و عمده مطالعات ذیل روان‌شناسی رشد صورت می‌گیرد. عدم وجود روش‌شناسی مشکل دیگری‌ست که باعث می‌شود علاقه پژوهشگران به آن کم شود و همین مسأله باعث فقر ادبیات در این حوزه می‌شود. او در پایان سخنان خود تأکید کرد: هیچ‌گونه سیاست مدرن کودکی در کشور نداریم.

ادامه مطلب