«سینما و مسائل زیست‌محیطی؛ مطالعه چارچوب‌بندی پیام‌های بحران آب در سینمای مستند دهه ۸۰ و ۹۰ ایران» عنوان پژوهشی است که ازسوی فرزاد غلامی در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات انجام می‌شود.

اين پژوهش به نحوه چارچوب‌بندی موضوع بحران آب در سينمای مستند کشور می‌پردازد و تلاش می‌کند به این سوال پاسخ دهد که سينمای مستند، چگونه با مسأله زيست‌محيطی بحران آب مواجه شده و آن را به چه شيوه‌هايی چارچوب‌بندی کرده است؟

پژوهشگر در این مطالعه قصد دارد با استفاده از رويكرد چارچوب‌بندی، نحوه مواجهه سينمای مستند کشور با بحران آب را در سه سطح «تشخيص دلايل»، «ارائه راهكار» و «نحوه متقاعدسازی مخاطب»، تشريح نمايد.

به عبارت دیگر می‌خواهد بداند سينماگران ايرانی در مواجهه با بحران آب، چه مسائلی را به عنوان دلايل بحران آب معرفی کرده‌اند؟ هم‌چنین، در مواجهه با بحران آب، چه راهكارهايی را برای حل بحران آب ارائه می‌کنند؟ و درنهایت، مكانيزم‌ها و راهكارهای اقناعی سينماگران ايرانی در مواجهه با بحران آب چيست؟ که برای رسيدن به این هدف، ۲۵ مستند شاخص حوزه بحران آب را که در دهه ۸۰ و ۹۰ شمسی ساخته شده‌اند، با استفاده از دو روش تحليل محتوای کيفی و تحليل رتوريک، تحليل می‌کند و در نهايت با استفاده از يافته‌های پژوهش، پيشنهاداتی برای تدوين راهبردهای سينمای مستند در مواجهه با مسائل زيست‌محيطی به طور عام و بحران آب به طور خاص، ارائه می‎‌کند.