گزارش سیاستی «وضعیت سینمای کودک و نوجوان در ایران» نوشته گیسو فغفوری از سوی پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات منتشر شد.

این مطالعه تلاش می‌کند وضعیت پیچیده سینمای کودک و نوجوان را از طریق مصاحبه با کارشناسان و سینماگران و نشست‌های نخبگان این حوزه نشان دهد.

به عبارت دیگر در این گزارش سعی شده است، شناختی کمابیش کامل از سینمای کودک و نوجوان و نهادهای مرتبط ارائه شود؛ مهم‌ترین مشکلات و مسائل حوزۀ سینمای کودک و نوجوان شناسایی شود؛ مهم‌ترین اقدامات و برنامه‌های دولت در حوزۀ سینما در گذشته و نقاط قوت و ضعف آن‌ها بیان و گزینه‌های ممکن برای برون‌رفت از وضعیت موجود بر اساس نظرات سینماگران، کارشناسان، مدیران و... ارائه شود.

به همین منظور، این مطالعه ضمن تلاش بر پاسخ به پرسش اصلی مبنی بر اینکه چرا سینمای کودک و نوجوان کم‌رونق است؟، سعی دارد پاسخ‌هایی نیز به سوالات مخاطب فیلم کودک کیست؟ فیلم کودک و نوجوان باید سرگرم‌کننده باشد یا تربیتی؟ چگونه باید کودکان و نوجوانان را به سینماها کشاند؟ راه‌های نوین دسترسی کودکان به فیلم‌ها چیست؟ سیاست حمایتی در تولید و مصرف فیلم‌های سینمایی کودک و نوجوان چقدر تأثیر دارد و باید تا کی ادامه داشته باشد؟ اصلاً از چه فیلم‌هایی حمایت می‌شود و از چه فیلم‌هایی باید حمایت شود؟ و... بیابد.

شاکله گزارش بررسی وضعیت سینمای کودک و نوجوان ایران در محورهای وضعیت تولید فیلم‌های کودک و نوجوان و مسائل و مشکلات و ظرفیت‌های آن، نقش و تأثیر نهادهای دولتی و غیردولتی در سینمای کودک و نوجوان؛ اقتصاد و اکران سینمای کودک و نوجوان؛ رویدادها و جشنواره‌های سینمای کودک و نوجوان، حضور بین‌المللی سینمای ایران (بازار جهانی و جشنواره‌های بین‌المللی) و پیشنهادهایی برای احیا و رونق سینمای کودک و نوجوان، سامان یافته است.

با استناد به این مطالعه، سینمای کودک و نوجوان با مسائل متعددی از سطح راهبردی گرفته تا سطح اجرایی در بخش‌های پخش، تولید، نظری و پژوهشی، سیاست‌گذاری و حمایتی روبه‌روست که از آن جمله می‌توان به مواردی چون کمبود سالن‌های مناسب برای اکران فیلم‌های کودکان و نوجوانان، کمبود فیلم‌های مناسب برای کودکان و نوجوانان، عدم استقبال مخاطبان از فیلم‌های کودک و نوجوان، کمبود فیلم‌نامۀ مناسب، کمبود بازیگران کودک، کمبود استعدادهای جدید، تمرکز ساخت و تولید آثار در تهران، نبود پژوهش و مطالعات جدی در زمینۀ سینمای کودک و نوجوان، مخاطبان و شیوه‎های مصرف ذائقۀ مخاطبان، نبود سیاست‌های روشن و شفاف در زمینۀ سینمای کودک که سینماگران و کارشناسان و نهادهای دولتی روی آن‌ها توافق داشته باشند، کمبود حمایت‌های خاص از سینمای کودک و نوجوان؛ جای خالی حمایت شهرداری‌ها از آثار سینمای کودک، بی‌توجهی وزارت آموزش‌وپرورش به فیلم‌های کودک و نوجوان و عدم امکان برقراری ارتباط بین مدارس و سازندگان فیلم‌ها به‌دلیل ارزیابی‌ها یا سختگیری‎ها، اشاره کرد.

در پایان، پیشنهادهای سیاستی برای رفع این مشکلات ارائه شده است.